039. Postanowienia noworoczne.

Jest spokojne, krakowskie popołudnie. Odsłaniam żaluzje, żeby do pokoju wpadło nieco więcej światła. Miesiąc temu zmieniłam mieszkanie. Teraz jest wyjątkowo jasno, spokojnie i...pojedynczo. Książki jeszcze mieszczą mi się na półkach. Nie dorobiłam się tylko biurka pod komputer, ale przynajmniej mam kawałek blatu na robienie papierowego bałaganu. Trochę się pozmieniało, ale dalej spędzam sobotnie popołudnia z książką i parującym kubkiem kawy. Tym razem już nie rozpuszczalnej. Jest ciepło. Nie tylko dlatego, że na zewnątrz pogoda jest co najmniej wiosenna, ale wreszcie nikt nie skręca mi kaloryferów. Jest inaczej.

W Paryżu nie spędziłam ostatniego miesiąca, chociaż, bez wątpienia, byłoby to cudowne rozwiązanie dla prawie wszystkich problemów. Oprócz jednego – braku czasu. Teraz, ten listopadowy wyjazd wydaje mi się snem, albo opowieścią, którą zasłyszałam gdzieś w podróży. Tylko zdjęcia uświadamiają mi, że spędziłyśmy tam z moją przyjaciółką ponad tydzień. Głównie kawa i muzea. I schody. Tak oto pamiętam Paryż. Dwa dni po powrocie pojechałam na konferencję do Wrocławia, później znowu Kraków i ostatecznie konferencja w Poznaniu. Powrót. Nocne pakowanie całego dobytku, poranna przeprowadzka i oto jestem. W międzyczasie udało mi się dożyć 25. jesieni. Tych, którzy pamiętali mogłabym policzyć na palcach. Cóż. Przynajmniej są z krwi i kości.

Nawet nie zauważyłam, kiedy zleciał grudzień. Miałam tyle spraw na głowie, że zapomniałam nawet czytać książki i oglądać filmy. Sylwester prawdopodobnie spędziłabym w bibliotece i nad poprawianiem artykułów, gdyby nie moja przyjaciółka i Wielki Gatsby. I tak oto wkroczyłam w rok 2014. Z terminarzem w jednej i kieliszkiem szampana w drugiej ręce.

Jednak ostatnio rzucił mi się w oczy cudowny cytat: „jeżeli nie masz czasu na robienie tego, co sprawia ci przyjemność, równie dobrze mógłbyś być martwy”. I coś w tym jest. Dlatego tak jak co roku stworzyłam sobie listę postanowień noworocznych. I tak jak co roku mam zamiar się jej trzymać. I może tym razem się uda :) To wreszcie drugi rok po zapowiadanym końcu świata. Wypadałoby się odrodzić i zakochać. Znaleźć czas na pracę, podróże i czytanie książek. Na robienie kartek i notesów. Na doktorat i na życie.

W okresie świątecznym udało mi się zrobić kilka kartek i exploding boxów, które porozsyłałam po rodzinie i znajomych. Tutaj pokazuję Wam pudełko dla Mojego Ulubionego Człowieka pod Słońcem.

Siedmiocentymetrowe maleństwo, któremu uroku dodają bombeczki zakupione w Nanu Nana.

Ostatecznie wypadałoby złożyć wszystkim życzenia świąteczno-noworoczne. Głównie noworoczne. Bo to będzie wspaniały rok. Musi być :)